دنیا، حرف ندارد.

فکر کنید هیچ کس در دنیا نمی تواند صحبت کند. آنگاه کارها چگونه بود منظورم از صحبت این است که حتی نوشته هم نبود. آنگاه واژگانی که می دانیم چگونه به منصه ظهور می رسیدند. یک مثال ساده می زنم فکر کنید در دنیای عادی می روید اورژانس دکتری می گوید چیزی نیست درست می شود. حالا در دنیای جدید می روید اورژانس دیگر این دکتر اگر بخواهد همچین چیزی را منتقل کند می بایست مدتی از شما معاینه به عمل آورد. بعدش شاید با یک شست منظورش را متوجه شوید حتی خیلی بهتر از حالت اول.(بهتر متوجه شدن یعنی ایجاد یقین(اعتماد) بیشتر (برای همین است که ما در عرفان مراتب مختلفی برای یقین)) از این می خواستم این نتیجه را بگیریم شاید ما با حرف ها با یکدیگر ارتباط می گیریم ولی دنیا در هرلحظه با دنیای قبل با کارها انجام شده ارتباط می گیرد.(درست است که حرف زدن یک عمل است ولی گفتن اینکه دارم آب می خورم با اینکه آب بخورید خیلی متفاوت است.)امیدوارم فیلم زندگی ما بدون صدا هم قشنگ(به هم پیوسته، بهتر از آن فقط برای تعداد محدودی پیوستگی اش قابل درک باشد) باشد.

حافظ از حفظ می‌گوید

یاد باد آنکه ز ما وقت سفر یاد نکرد                        به وداعی دل غم دیده ما شاد نکرد

چرا این سخته برای شاعر اینکه یارش وقتی در شهر هم بوده که به تو سر نمی زده. فکر کنم شاید قبلش شاعر می گفته شاید راه حل دیگری بوده است شاید هنوز وقتی هست. اما وقتی می رود دیگر می گوید محال عقلی است که برگردد و یاد کند حداقل برای یک مدت طولانی. شما برای تصمیم گیری هایی که باید بکنید آیا ددلاین دارید؟ همیشه ددلاین ها اینقدر واضح نیست مثلا می شود همیشه یک مذهبی نصفه نیمه بود. بدون اینکه ددلاین چیزی خراب بشود.( چون اصلا ددلاینش برای این فرد تعریف نمی شود یعنی اگر فردی بود که مذهبی نصفه نیمه نبود اصلا این کار تبدیل نمی شد به چیزی که بخواهد دفعتا برایش کاری کند اون احتمالا در یک مسیر که محرک اون خود فرد بوده است به سمت مذهبی بودن عمیق تر می رود ) اگر از شما بپرسند که اگر درون یک هواپیمای در حال سقوط می بودید چه می کنید . من به نظرم بهتره به سوال اضافه کنیم که شما فکر می کنید چه می کردید. متاسفانه زبان خیلی دقیق نیست یعنی اینکه آنچه که فکر می کنیم با آنکه شاید بعدا اتفاق بیفتد خیلی متفاوت باشد. شاید کمی بهتر باشد که یاد بگیریم چگونه دقیق تر صحبت کنیم. حداقل وقتی با خودمان صحبت می کنیم.